Seronikos, Panathenaik yolunun gölgesinde doğdu. Rivayete göre bir gün Euripides’in sandaleti önünde yere kıvrılıverdi. Şair, önce onu kovalasa da, Seronikos'un gözlerindeki trajedi yükünü görünce duraksadı. “Bu bakışlarda Elektra’nın yalnızlığı var,” dedi ve yanında taşıdığı incirli balı onunla paylaştı.

O günden sonra Seronikos, Atina’nın en edebi kedisi sayıldı. Tragedya provalarında kulislerde dolaşır, Dionysos Tiyatrosu’nda gece turlarına çıkardı. Rivayet odur ki, Aristophanes onu bir oyuna figüran bile yazmış ama Seronikos metni beğenmeyip rolü reddetmiş. Kendisinin, dramatik suskunluğu ile Agora’daki sofistleri kıskandırdığı söylenir.

Henrikides’in öyküsü biraz daha politik. Küçükken bir gün Pnyx Tepesi'nde Perikles’in sandalyesine kıvrılmıştı. Aspasia onu görünce gülümsedi: “Küçük yurttaş,” dedi, “belki de demokrasi seninle başlar.” O günden sonra Henrikides, halk meclisinin maskotu sayıldı.

Gece olunca Bouleuterion’a girer, karar tabletlerinin üzerinde uyurdu. Bir keresinde, ostrakismos oylamasında üzerine bir oyun yazarı adının yazıldığı çömlek parçasını çalarken yakalandı. Ancak kimse kızmadı. Çünkü herkes bilir: Henrikides’in gözlerinin içi hep biraz Atina’nın gökyüzü gibidir — açık, özgür ve bilge.